Uitdagingen met #maaréénarm

Vandaag is het 5 weken geleden dat ik in Noorwegen een schuiver maakte en op mijn rug belandde… dat ik in het ziekenhuis terechtkwam en geconstateerd werd, dat de kop van mijn bovenarm gebroken was.
Voor dit verhaal lees je ‘Mijn avontuur’.

Waar ik na mijn verhaal de meeste vragen over kreeg, was over het blijven kamperen. Op een matje lukte dat inderdaad niet, want de eerste dagen wilde ik niet voorover of achterover buigen. Slapen deed ik dus in de kampeerstoel met een yogamatje erin als extra warmtelaag. Niet alleen mijn arm deed zeer, maar ook alle andere spieren, die door het vallen ook een dreun hadden gekregen. Maar wakker worden met dit uitzicht… zeg nou zelf, dat is toch heerlijk.
Overdag konden we genieten van het uitzicht over het fjord, van het mooie weer. Het was lastig, maar het was het ook zeker waard om niet direct naar huis te vluchten.

Voor Ruud was dit het zicht van de andere kant, lol. Extra dekentje, extra kussentje en mijn e-reader: belangrijke dingen.

En natuurlijk had ik van het ziekenhuis wel pijnstillers meegekregen. De eerste week sliep ik met Nobligan (een soort pillen met morfine) bovenop de 4 paracetamollen, die ik per dag mocht slikken. Een beetje suf voelde ik me wel af en toe. Maar toen we thuis waren, probeerde ik al gauw al die pillen te verminderen: alleen innemen als het nodig was of werd.

In de afgelopen 3 weken, sinds we thuis zijn, ben ik vooral bezig geweest met alle uitdagingen, die ik tegenkom als één-armige. Dat doe ik op mijn eigen manier:

Zo heb ik bijna elke dag drie dingen opgeschreven, waar ik blij of dankbaar voor ben, bijvoorbeeld dingen die gelukt zijn of weer beter gaan. Zo staan er in het schrift dit soort dingen:
– Dankbaar dat ik vandaag alleen kon douchen. (6 augustus)
– Blij dat ik vandaag overdag geen paracetamol meer nodig had. (8 augustus)
– Dankbaar en blij met mijn nieuwe collega, die al meteen meedenkt en de eerste 2 schoolweken al wil gaan werken. Hoe tof is dat? (9 augustus)
– Dankbaar dat ik me al iets meer neerleg bij het feit dat ik niks kan en mag… maar ook steeds kan bedenken wat ik wel kan doen. (14 augustus)
– Blij dat er AH.nl bestaat en dat de boodschappen thuis gebracht worden. (20 augustus)
– Veel plezier met mijn zoon over de hoeveelheid bananen, die zijn bezorgd (foutje in de site) Dat worden dus bananenbroden bakken samen met hem. (21 augustus)
– Zo blij, dat ik mijn arm vandaag mijn arm weer kon strekken. Dankbaar voor het zelfvertrouwen dat de fysiotherapeut me elke keer weer geeft, over hoe goed ik vooruit ga. (28 augustus)
… en zo staan er nog veel meer dingen in, ook veel persoonlijkere opmerkingen.

Natuurlijk baal ik ook regelmatig, want op sommige dagen valt het gewoon niet mee. Een goed voorbeeld was de startdag van het nieuwe schooljaar, vorige week maandag. Dan wensen collega’s elkaar een goede eerste werkdag, iedereen moest weer werken en naar school en ik… ik zat thuis met spierpijn en een ongelooflijk geïrriteerd en boos gevoel.

En op sommige dagen doe ik gewoon te veel en dan moet ik het de dag erna bezuren. Niet slim, maar zo leer ik wel mijn grenzen goed kennen. Het beste is voor mij de dag op te delen in uurtjes en na elk uur weer even mijn schouders te ontspannen, mijn arm te strekken en te pendelen. En geduld hebben, heeeel veeeel geduld! Pfffff….. dat past zo goed bij mij (not). En helaas… werken zit er gewoon nog niet in. ik ben niet zelfstandig genoeg en kan nog niet langere tijd staan. En daarbij komt, dat bij en breuk als deze je geen gips hebt, alleen een sling, die je regelmatig af moet doen. Dus niet zichtbaar voor anderen.

Maar goed, waar ik blij mee ben:
– dat yoga, mindfulness en mediteren me helpen niet te veel gaan kniezen, maar me helpen bij de dag te blijven. En bijkomend effect van rechtop zitten en goed kunnen ontspannen is, dat ik tot nu toe bijna geen last van mijn rug of nek heb gehad.
– dat ik bij het ziekenhuis in Nederland doorgedramd heb over de verwijzing naar de fysio, want daardoor ben ik nu toch meer aan het bewegen en durf ik ook meer, omdat ik weet wat wel en niet kan. Had ik dat niet gedaan,

Wat mis ik vooral:
– me ongegeneerd uitrekken!
– mijn haar in een staartje doen!
– op mijn zij of op mijn buik slapen.

Maar ik heb een doel:

Op 1 januari met mijn armen wijd staan en weer gaan starten met yoga.

Zoals hiernaast, genomen op 25 juli.

Dat is over 4 maanden!