Twintig eenentwintig

Wat een raar jaar hebben we achter de rug, niet alleen wij hier thuis, op m’n werk, in Nederland en zelfs op de hele wereld. Als je bedenkt wat er allemaal voor bijzondere dingen zijn gebeurd, dan heb je een hele lange lijst.

Januari was op zich een normale maand. Wel kreeg ik eind januari griep en toen ik de week erna al weer aan het werk ging, was ik binnen 2 dagen weer beroerd. En dus bleef ik langer thuis en lag ik naast mijn man op de bank. Allebei griep, we keken de hele dag series op Discovery. In de eerste week van februari kwamen er meer geluiden over een virus aan de andere kant van de wereld. De eerste keer, dat ik er echt over dacht en over sprak, was in de klas met een les van Nieuwsbegrip. Ik maakte me er eigenlijk helemaal geen zorgen over…

In maart werd het anders… mensen werden angstig. Na de voorjaarsvakantie waren er ineens veel besmettingen in Italië en in Brabant na de carnaval en wilde iedereen er meer over weten. Het kwam dichterbij, maar nog steeds leek het ‘maar een griepje’. Totdat er voor het eerst een persconferentie was van Rutte, met naast zich de doventolk Irma. We zouden hem en haar vaker gaan zien dit jaar. Ik zal haar altijd onthouden door het hamstergebaar. Want dat was inderdaad heel bijzonder: nadat we hadden gehoord, dat we in een lockdown gingen en iedereen thuis moest gaan werken, zagen we nieuwsitems met mensen, die met 5 pakken wc rollen naar huis gingen of met kilo’s pasta, meel of dozen met eieren. Bizar.

In eerste instantie zouden de basisscholen nog open blijven, maar omdat er zo weinig bekend was, hadden ook wij de leerkrachten onze bedenkingen. Waarom moesten wij dan door blijven werken met 28 kinderen in een klas en was dat wel veilig en was dat voor alle andere mensen onveilig om met elkaar in contact te komen? Kort erna kwam het verlossende woord: ook wij gingen thuiswerken – van voor de klas naar achter de computer.

Wat heeft iedereen zich aangepast, kinderen, ouders en leerkrachten. Het viel nog niet mee om met iedereen contact te krijgen, dus eind maart kregen we te maken met Teams om op die manier kinderen te bellen en in de gaten te houden.

Lang was er niet genoeg bekend, dus toen we na de meivakantie met halve groepen moesten gaan werken, was dat best spannend. Na elke dag alle tafels schoon maken, werk klaar zetten voor de thuiswerkgroep en lessen voorbereiden voor de andere halve groep.
En dan hadden we gezorgd voor zones in onze klas, waar ik kon gaan zitten en rondlopen en waar de kinderen achter de zwart/gele lijn moesten blijven. Niet te dichtbij, de anderhalvemetersamenleving was nu het nieuwe normaal. Na een aantal weken kwamen de kinderen gelukkig weer bij elkaar in de hele groep. Afstand houden was niet meer mogelijk tussen de leerkrachten en de kinderen. Ik zou trouwens niet weten, hoe ik iets moet uitleggen aan een leerling, terwijl je afstand moet houden. In ieder geval niet fluisterend, want daarvoor zou die afstand te groot zijn.

In de zomervakantie hadden mijn man en ik geluk. We zijn met ons camperbusje overgestoken van Denemarken naar Noorwegen en toen de grens op slot ging, waren wij al 10 dagen aan het rondreizen. Gelukkig konden we langs mijn zoon en zijn vriendin en hebben we mooie avonturen beleefd. Wat een geluk!
En voor mijn man was het ook fijn om een langere periode úit huis te zijn. Hij werkt inderdaad alle dagen thuis en komt nooit meer ergens!

In september begonnen we aan een nieuw schooljaar. Natuurlijk met allerlei regels en aanwijzingen. Zo hadden we wel de startgesprekken met de ouders en de kinderen, waarbij ik de instructietafel gebruikte om afstand te houden. Na elk gesprek maakte ik tafels en krukken weer schoon. Gelukkig waren die gesprekken wel redelijk gewoon. Maar al gauw werd duidelijk dat het aantal besmettingen omhoog ging en werden de regels al snel aangescherpt. Ouders mochten eind oktober de school niet meer in, al het contact ging weer via mail en Teams.

In oktober werd langzaam alles steeds strenger, maar het onderwijs ging gewoon door. Dus op mijn werkdagen was ik op school in mijn klas, na schooltijd bleef ik ook daar. Eigenlijk moesten we na schooltijd meteen naar huis gaan, maar dat vond ik toch zo krom. Met 29 kinderen mocht ik in mijn lokaal zijn, maar na schooltijd moest ik direct de deur uitrennen? Ik vind die stilte na alle stemmetjes altijd heerlijk, dan kan ik even opruimen, de volgende dag voorbereiden en alles klaarzetten. Trouwens kopiëren kan ook alleen na schooltijd. Zo lang je tot je collega’s maar afstand houdt.

Op maandag 14 december sijpelde het nieuws langzaam door: we zouden opnieuw in lockdown moeten gaan. En jawel, dinsdag was de laatste schooldag met een paar uur om alle spullen als schriften, boeken en kopietjes klaar te leggen. Het was wel echt heel jammer, dat we met de kerstcommissie zoveel werk hadden gedaan voor een kerstviering… die stuurden we dus op, zodat de kinderen die vrijdag thuis konden bekijken.

Dit nieuwe jaar -2021- gaat dus verder, waar die vorig jaar mee begonnen is: met Corona, met aanpassen, met thuiswerken en onderwijs geven aan kinderen achter de computer. Ik vind het helemaal niks, de hele dag reageren op geluidjes van de chat en de mail. Ik heb het gevoel dat ik bij alle kinderen tekort schiet, dat ik nog veel meer zou moeten doen. Daarom vond ik vooral de eerste week na de kerstvakantie heel zwaar. Dit schreef ik op Facebook na de 1e week:

Toch triest, dat ik vandaag een huilende moeder en kind voor me in beeld had, die er thuis niet uitkwamen. Natuurlijk zijn het persoonlijke problemen en karakters, die meespelen… Maar ze kwamen er samen niet uit. Ik heb er de tijd voor genomen en oplossingen helpen verzinnen. Gisteren hoorde ik ook, hoe een moeder driftig reageerde op een vraag van één van de jongens in mijn klas: “Je zit al de hele dag overal over te zeuren.” Dat gebeurde, terwijl 29 kinderen inbelden op Teams. Zijn microfoon stond nog niet uit. En het was pas 9 uur, ze moest nog even.Laten we zeggen, dat tweederde van de ouders er wel uitkomt met hun planning voor hun eigen werk en het werk van de kinderen, maar wat is het toch ook lastig. Ik heb toch echt geluk, dat mijn 3 knulletjes niet meer aan de keukentafel zitten en dat ik het wat dat betreft makkelijk heb. Maar ik kan het me wel voorstellen.
Dus ja, thuiswerkende ouders met thuiswerkende kinderen: #respect

En nu hebben we dus gehoord, dat we nog veel langer moeten thuiswerken, vanwege de Engelse variant, die veel besmettelijker is. De verhalen, die uit Engeland komen over de lange rijen ambulances met zieke mensen, die geen plekje kunnen vinden in de ziekenhuizen zijn indrukwekkend. Dus ja, logisch vind ik het wel, maar leuk? Nee zeker niet.

Ik hoop dat we over een jaar terug kunnen kijken naar deze periode en we dan weten, dat we eroverheen zijn. Dat we weer overal heen mogen gaan, dat we elkaar weer mogen knuffelen, dat naar je ouders gaan voor een kopje thee weer heel normaal is. Dat je in een supermarkt geen afstand hoeft te houden tot anderen, alsof iedereen melaats is, maar dat je gewoon zonder mondkapje glimlachend langs iemand kunt reiken, omdat je iets nodig hebt. En vooral dat we over een jaar kunnen zeggen, dat we weer saai elke dag op school zijn… en dat dat weer heel gewoon is, dus.