15 weken #maaréénarm

Poster in formaat B1 (weer wat geleerd) Alleen de tekst wil ik nog aanpassen…

Wat gaat de tijd langzaam en tegelijkertijd ook heel snel. De herfstvakantie is al voorbij; de wintertijd is ingegaan; mijn middelste zoon komt over drie en een halve week alweer thuis van zijn avontuurlijke 4 maanden in Noorwegen; ik heb 1 héél dik fotoboek afgemaakt en ben bezig met nog eentje; ik heb mijn poster bijna af; ik ben een vest aan het haken, waar ik vorig jaar mee gestart was; ik lees een paar boeken tegelijkertijd en kijk televisie; ik volg series, die ik nog nooit eerder heb gevolgd. En o ja, ik ga naar de fysiotherapeute en naar mijn werk en ik oefen me helemaal gek met elke dag schouder-, arm- en elleboogoefeningen. En sinds vorige week sta ik ook een paar minuten op de crosstrainer, ook een hele overwinning.

Natuurlijk wordt me dagelijks gevraagd, hoe het met me gaat. Het gaat steeds beter met mij, persoonlijk en met mijn bovenarm. Ik heb me ook voorgenomen, alleen maar steeds te zeggen, dat het beter gaat. En pas als iemand verder vraagt meer te vertellen. Zo positief mogelijk. Ik kan elke dag weer iets meer en kan elke dag weer een beetje verder bewegen. Ik merk dat ik de laatste 2 weken écht vooruit ga en dat ik me beter ga voelen. Wat me echt heeft geholpen, is de aanschaf van dit ding: een muziekbox: Dat ik van muziek houdt, dat wist ik wel, maar als je de hele dag naar de radio luistert, word je stapelgek van alle reclame, nieuws en verkeersmeldingen. En met dit ding draai ik ook via Spotify leuke muziek. Ook luister ik graag naar de songs, die ik op mijn telefoon heb staan en wil ik erop ‘dansen’, zodat ik nog meer in beweging kom. Dansen is een groot woord, want op en neer springen doe ik echt nog niet… :).
Maar je snapt me vast wel.

Maar goed, ik ben in beweging… ik wil zo graag weer de oude Nienke worden en met mijn armen wijd in de lucht laten zien, dat ik vrij ben. Vrij van pijn, vrij van die belemmering in mijn spieren, vrij van de angst om onverwachte bewegingen te maken, vrij om te gaan en te staan waar ik wil (en niet te moeten afwachten totdat iemand mij ophaalt, wegbrengt of tot de taxi komt). Onafhankelijk zijn, dat wil ik weer!
Graag weer gewoon slapen op mijn zij, zonder kussens aan alle kanten ter ondersteuning. Me ’s nachts omdraaien, zonder dat ik wakker wordt. En ik ben op de goede weg, want ik ga nu nog meer 3 keer per week ’s nachts uit bed in plaats van elke nacht.

“Word ik gek van het thuis zitten?” Dat vragen mensen mij ook. En dan verbaas ik mezelf, want nee, gek word ik niet. Blijkbaar kan ik me heel goed zelf vermaken. Ik vind altijd wel wat te doen, te maken of te lezen.
Natuurlijk mis ik de gezelligheid van mijn collega’s en de lol, die ik heb bij het lesgeven aan kinderen. Het is dan ook heel fijn, dat ik nu één keer per week op school ben om met groepjes kinderen te werken aan klokkijken, een van de struikelblokken in groep 5. En een tweede keer ben ik er om andere dingen te doen, als vergaderen of coachen.

Ik ben er achter gekomen, dat ik zelf in het begin van het schooljaar veel te hard van stapel liep. Ik zou wel snel beter zijn, ik zou wel snel weer aan het werk gaan. Die controle loslaten en het herstel zijn eigen gang laten gaan, was mijn grootste leerpunt. En omdat ik zelf zo graag wilde, gingen anderen daarin mee. Dus kreeg ik meer vragen om te werken, zoals wat kun jij wel doen van de taken op school en ik moest echt leren om naar mijn lijf te luisteren: “Ik kan het gewoon even niet, punt.” Nee zeggen en dat aan mezelf toegeven ging gepaard met huilbuien en boze buien… dat ik dit nu toe kan geven, vertelt me, dat ik al stappen heb gemaakt. En geeft me veel lucht.

Vandaag in gesprek met mijn leidinggevende kon ik zeggen, dat ik denk dat ik na de kerstvakantie pas weer volledig aan het werk kan gaan en dat ik de komende weken ga zorgen, dat ik op de eerste plaats beter bewegen kan en op de tweede plaats steeds langer op school kan en wil zijn. Zorgen voor uithoudingsvermogen, controle over mijn spieren en spierkracht, dat zijn mijn huidige doelen. En dus niet meer zoals in het begin mezelf maar pushen, maar tijd nemen om gezond bewegend te worden.

Pfff, 15 weken bezig met herstellen en revalideren, dat is dus op dit moment 3 maanden en 2 weken. Bizar, dat het zo lang duren moet… en toch prijs ik mezelf gelukkig, want mijn verzuim en herstel zijn van korte duur als ik het vergelijk met andere mensen om me heen. Lieve M en P, strijden tegen die nare ziekte is vele malen erger dan dit. Jullie bezoekjes hebben me toch wel doordrongen van het feit, dat als je ziek bent en je het niet ziet aan de buitenkant, dat je dan moet vechten voor begrip, zeker als het langer duurt.

Alles is betrekkelijk, ook voor mij.

Make today amazing!!!