Verdriet
Deze week was moeilijk, emotioneel en heftig. Verdriet om de dood van een moeder van
3 kinderen van mijn werk, geschrokken door het verhaal van onze doodzieke buurman, emotioneel betrokken bij een zieke vriendin, die een tweede slechte diagnose heeft gekregen. Mijn zus, die zichzelf echt tegen komt en daarmee aan het werk is gegaan. En dan nog de zorgen om mijn ‘dochter’, die het leven als 15-jarige te zwaar vindt en het eigenlijk niet meer ziet zitten. Die verhalen aanhoren… terwijl je juist dan nog een heel leven voor je mag hebben. Hoe kun je dan gelukkig en dankbaar zijn? Wat is de reden, dat al deze mensen dit ongeluk treffen en dan natuurlijk de vraag: waarom zij?
Het afscheid van de moeder aan het begin van de week was zwaar; alle beelden, alle muziek en alle verhalen en daarbij alle gevoelens die ik mee nam in mijn hoofd en hart. Zoiets verwerk je niet één, twee, drie en toch stond ik nog geen anderhalf uur later weer voor de klas… En de week daarvoor had ik vakantie, maar die was voor een groot deel gevuld met het meedenken en regelen van brieven en een advertentie. Bijkomen? Rust? Nou nee, te weinig.
Deze week voel ik me alsof ik in het bakje van een achtbaan zit. Langzaam gaat het bakje omhoog en zie ik alle emoties van een afstand, totdat ik boven aan ben en ik tijd heb om stil te staan… en dan overlopen de emoties mij, gaat alles te snel. Weet ik van verdriet niet meer wat ik moet doen en wil ik graag stilte en rust om bij te komen. Helaas is het even niet zo, want het bakje van de achtbaan ging weer omhoog en kreeg ik nog meer verhalen, nog meer berichten en bleef de achtbaan maar doorgaan. Nu net ben ik aangekomen op het punt, waar ik uit mag stappen en even niet meer al die loopings hoef te doorlopen, waar ik geen grip op hebt. Even bijkomen van mijn tollende hoofd.
Vandaag is het een fijne dag. De zon schijnt en het was erg gezellig om met mijn jongste zomaar een hogeschool te bezoeken. Daarna zijn we op zoek gegaan naar een andere fiets voor hem (niet gevonden 🙂 ) en hebben we wat boodschappen gedaan. Heel basaal allemaal, lekker laag bij de grond. Nu net heb ik zitten lezen op de bank in een nieuw boek van Robert Bridgeman. Het heet Rust en het brengt me al meteen in de eerste 50 bladzijden op een paar goede ideeën. Bijvoorbeeld dat ik me nu weer bewust ben van het feit dat ik verdriet mag hebben en daarvoor de tijd mag nemen, maar ook dat ik daarnaast geluk mag vinden in mijzelf. En bijvoorbeeld dit idee: Schrijf elke avond drie dingen, waar ik die dag dankbaar voor was. Ik start vandaag.
Ik ben dankbaar voor:
– mijn lieve jongens, die me knuffelden, toen ik er doorheen zat vanmiddag
– het zonnetje dat me verlichtte, toen ik op de bank zat te lezen
– de bloemen op tafel, die ik van de week voor mezelf heb gekocht.
Maar het belangrijkste advies wat ik vandaag uit het boek van Bridgeman haal, is regelmatig schrijven om gedachten en emoties te ordenen. Ik ben er maar meteen mee begonnen.
Liefs van Nienke voor alle mensen, die bang zijn, verdriet hebben en even niet meer weten hoe ze verder moeten. Ik wens iedereen toe, dat ze evenwicht vinden in hun leven en geluk halen uit de kleinste dingen van alledag!