Onderwijsfreak
Echt genoten net van een stukje dat geschreven is door een jongen, die op de pabo zit, de pedagogische academie basisonderwijs.
(Lees Pabo: hemel en hel)
Ik las in eerste instantie alleen de introductie, maar als het over de pabo gaat, ben ik al gauw geïnteresseerd en las verder. Het werd nog leuker, omdat het om een mánnelijke student aan de pabo gaat. Het doet me denken aan mijn middelste zoon, die ook dit jaar op de pabo is begonnen en het vooral in de bovenbouw vreselijk naar zijn zin heeft gehad. Wel jammer, dat hij het nu bij de kleuters iets minder leuk vindt… maar goed dat terzijde.
Het stukje begint zo:
Als pabostudent kom ik dagelijks in aanraking met vrouwen. Heel veel vrouwen. Zo’n beetje 80% is van het andere geslacht, als ik het ruim mag schatten. Het overgrote deel van mijn vrienden denkt dat ik drie dagen per week afreis naar het walhalla en dat snap ik heel goed. De geur van tientallen gemixte parfums, de hoge tonen van vele zoetgevooisde vrouwenstemmen en het aangezicht van eindeloze rijen vrouwelijk schoon stellen me gerust. Ik ben inmiddels zo ingeburgerd dat ik me bijna thuis voel in een kantine vol potentiële juffen.
Anderen wanen hem in de hemel, vanwege al de vrouwen. Hij ziet dat anders, want sommige vrouwen zijn helemaal niet zo engelachtig, maar eerder ‘onderwijsfreak’.
Bemoeiallerige vrouwen, die zich bemoeien met zijn studie, die alles erg goed doen en de zaken tot in de puntjes verzorgd hebben. Maken zich zorgen over hem, of hij het wel gaat redden aan het eind van het jaar. Alleen hun eigen stage, daar schort het dan aan en ze stoppen met de opleiding.
Ik denk dat ik in de categorie ‘onderwijsfreak’ val. Ik heb namelijk wel altijd alles graag in orde, regel graag dat ik documenten af heb en ben voor mezelf wel eens lastig, omdat het gewoon goed moet zijn (lees perfectionistisch).
Maar ik denk dat ik ook wel in die categorie wil horen: 
Een onderwijsfreak is ook iemand, die door kinderen gevraagd wordt, om nog een keer gek te doen, nog een keer dát verhaal te vertellen en met heel veel lol kinderen uit te dagen om hun moeilijke gedachten uit hun hoofd te halen en daar dan makkelijk voor in de plaats te zetten. Dat doet ook een onderwijsfreak met NLP. Nog leuker als je kinderen dat tegen hun klasgenoot hoort zeggen: “Stop eens met dat moeilijke denken, gooi het maar weg!” Ik hoor mezelf erin terug. En dat vind ik gaaf…
De laatste alinea van het artikel van Samuel vind ik dan ook heel mooi:
Een stel kinderen uit groep zes staan na schooltijd bij mijn bureau te kletsen: ‘Meester, als u weer komt hebben we altijd zin om naar school te gaan. Kunt u niet tot groep acht bij ons blijven?’ Zomaar, uit het niets.
Dat soort kleine dingen raken me dan. Het kan de kids niet schelen of ik nou wel of niet m’n shit op orde heb. Het gaat ze om wie ik ben in de klas. Eens in de zoveel tijd willen ze gewoon even laten weten dat ze me tof vinden. En dat soort opmerkingen, beste superstudenten, maken mij een onderwijsfreak.