NLP-swish in het onderwijs

Een jongen uit mijn groep was vreselijk zenuwachtig. Hij zou zijn spreekbeurt gaan doen. Net als alle kinderen in groep 5 mag hij ook een keer: Onderwerp gekozen, foto’s opgezocht, thuis geoefend. Alles was goed geregeld, tot en met de usbstick met de PowerPoint presentatie erop.
Op een van de werkdagen van mijn collega was hij aan de beurt. Alles ging goed, totdat – vertelde hij – zijn benen gingen bibberen, zijn buik ging bewegen en hij hoofdpijn kreeg. En een paar tellen later moest hij ervan spugen. Dat was schrikken, voor iedereen trouwens. De jongen ging ziek naar huis.

Ik had contact met de ouders over het gebeuren en vroeg of ik met de jongen en misschien met een van hen erbij even over de spreekbeurt mocht praten. Na schooltijd, zodat niemand verder hoefde mee te luisteren en hij alles kon vertellen, wat hij kwijt wilde. In gedachten was ik al bezig met een oplossing, maar ik moest er wel achter komen of dat ook was wat hij nodig had.

Maar algauw bleek van wel. Na een paar vragen was de jongen helemaal in tranen en kreeg weer het benauwde gevoel in zijn buik. Dat was het moment dat ik vertelde, dat ik hem ermee kon helpen. Dat dat gevoel kon verdwijnen, als hij dat wilde.
Moeder keek ook nieuwsgierig mee en stond open voor wat er ging gebeuren. Ik vroeg hem hij zich nu voelde, wat hij hoorde en zag. Ik stelde alle vragen om dat vervelende plaatje helder te krijgen.
Toen maakten we het plaatje samen kleiner. Hij zei dat het nog steeds groot was, dus vroeg ik, of hij het kleiner wilde maken. Dat wilde hij wel… en dus deed hij dat ook. Daarna gooide hij het zacht weg, dus ik pakte het plaatje weer op en zei: “Gooi nou eens heel hard weg. Hij moest er al om lachen, dat we ik dat zei. Er was al wat aan het veranderen.
Daarna maakten we het bioscoopbeeld van de geweldige jongen, die een geweldige spreekbeurt kon laten horen en laten zien. Hij werd er helemaal vrolijk van, dat zag ik aan zijn gezicht en aan zijn houding. Daarna moest hij natuurlijk dat vervelende plaatje naar voren halen, maar daar kwam dat beeldscherm van de bioscoop.
Swish-sh-sh!
En na nog 10 minuten gingen de jongen en zijn moeder naar huis, na een blij en vrolijk gevoel in zijn buik te hebben gestopt, waar eerst die vervelende bibbers hadden gezeten.

Wat is het toch geweldig om NLP met het onderwijs te combineren en daarmee kinderen op weg te helpen: Helemaal nadat hij vandaag zijn spreekbeurt opnieuw deed, zonder die bibbers, wel met een klein beetje zenuwen en een goed gevoel.
De andere kinderen gaven hem een luid applaus omdat ze zo trots op hem waren.

En ik? Ik ook!