Die schoenen
Die wandelschoenen van mij, het blijft een dingetje. Nadat ik die in 2015 had gekocht, kreeg ik klachten in mijn knie. Bleek ik dat ik al heel lang niet goed te lopen en dat werd extra duidelijk met die nieuwe (bruine) wandelschoenen. En met de eerste duinenmars had ik ook blaren zo groot als een rijksdaalder. Jaja, ik weet het: een oude munt, maar het geeft erg goed de grootte aan. Dus dat werden fysio-behandelingen om die knie weer in evenwicht te krijgen en weken en maanden van weer terug komen op elke week sporten, wandelen en mezelf herpakken. Maar bij elke wandeling had ik weer blaren, dus hoe moest ik dat toch veranderen? Ik bleef blaren en pijn negeren, maar echt leuk was het natuurlijk niet. Die &%*#-schoenen!!!
Echt zo’n mooi verhaal:
Met mijn man hadden we in de kerstvakantie, begin 2018, tijdens een korte vakantie een flinke wandeling in Drenthe gemaakt en natuurlijk had ik al weer mega-blaren. Dus toen we naar huis reden, kwamen we langs Woerden: de Zwerfkei!!! Daar vroegen we aan één van de medewerkers om nieuwe goede schoenen voor mij en hij begon met de kasten leeg te halen. Hij stelde vragen als ‘Welk soort wandelingen ga je maken?’ “Wat vind je prettig aan een schoen?’ … en nog veel meer van die specifieke vragen. Uiteindelijk moest ik de schoenen van die grote stapel gaan passen.
Als eerste trok een paar aan met paarse veters. Wat zaten die lekker! Maar ja, ik durfde niet meer te vertrouwen op mijn gevoel, want dat had ik ook met mijn oude/huidige schoenen gehad. Dus ik kreeg de opdracht om het ’traject’ te gaan lopen, wat ze in de winkel speciaal gemaakt hebben om schoenen uit te proberen: met losliggende stenen, kabbelend water, schuine randen en nog veel meer.
En daar liep ik mijn eerste stappen na mijn valpartij in Noorwegen. Bizar voor mij, want ik raakte volledig in paniek, want op dat moment was ik nog steeds bezig met het herstel. Doodsbang om te vallen, en dus aan het eind van het pad in tranen. Ruud (mijn man) hoefde ik alleen maar te zeggen dat er stenen los lagen… hij snapte het probleem en zei: “Nog een rondje lopen dus!” En daar ging ik op dezelfde schoenen nog een keer langs alle val-mogelijkheden. 🙂
En daarna een ander paar schoenen en nog een paar en nog een ander stel. Steeds als ik maar iets zei, als “Ik voel mijn tenen.” of “Deze lijken wel strakker te zijn.” werd dat paar opzij gelegd. Net zo lang tot er nog maar twee keuzes over waren, waarbij ook het eerste paar met de paarse veters. En weer een rondje over alle stenen en rotsen met allebei de paren en viel de keuze toch op het allereerste paar. En bijkomend GROOT voordeel: ik was over mijn grootste angst heen, het vallen of uitglijden, want na alle rondjes ging het lopen natuurlijk steeds beter en met steeds minder angst.
Maar het meest bijzondere was toch wel, toen ik thuis de doos nog even goed bekeek:
Wat? Nee, echt ?!
Het waren schoenen van het merk Meindl, maar met de naam: Santiago GTX.
Hoe bedoel je een teken voor mij?
Nog meer toevalligheden?
Nou, in ieder geval heb ik nu al vele korte wandelingen gemaakt en heb ik één keer een blaar gehad, omdat m’n sok niet goed zat. De hiel is soms wel gevoelig of een beetje rood, maar dat valt in het niet bij al mijn eerdere blaar-avonturen.
Dus dat gaat goed met die schoenen!