Olifantenpaadjes

Hier kan ik echt van genieten, van die weggetjes door het gras, langs gebouwen of zelfs door struiken… die weggetjes die ontstaan doordat mensen de kortere weg willen bewandelen. Waarom lopen op een stoep, als het ook korter kan als je over het gras rechtdoor loopt? En waarom zou je over zo’n vervelende trap lopen, als je er ook langs kunt gaan… ?  Dit soort weggetjes hebben een geweldige naam: Olifantenpaadjes. Dat ze zo heten, weet ik nog niet zo lang, maar toen ik me erin verdiepte, zag ik dat er al over gesproken werd in 1977. Onderaan staat de link naar een filmpje.

Ik denk dat mensen graag gaan voor de makkelijkste manier om iets te bereiken en ach, als iets werkt, dan kun je dat ook maar beter zo doen. Natuurlijk willen gemeentes helemaal niet dat die weggetjes ontstaan, maar het is niet tegen te houden.

En dan het allermooiste effect zag ik tussen al die foto’s van die tussendoor-weggetjes op de foto hieronder: als de gemeente er in mee gaat en dat olifantenpaadje bestraat!

Zo loop en fiets ik graag en als je erop gaat letten, zie je dit soort paadjes heel veel en je ziet ze zelfs hier en daar ontstaan. In onze buurt is een nieuwbouwwijk en kinderen lopen dus liever niet over de stoep, maar lopen steeds vaker over het gras, want dat is korter… het olifantenpaadje is in de maak. Het weggetje wordt steeds breder en het gras krijgt niet meer de kans om op te komen. Langzaamaan wordt het weggetje ook dieper…

Zo zijn onze hersenen ook ingericht… datgene wat je altijd al hebt gedaan, blijf je over het algemeen ook zo doen. Gedrag is bijvoorbeeld op een bepaalde manier ontstaan en blijft bestaan, zolang je geen reden ziet om het te veranderen. Pas wanneer de pijn te groot wordt of je er plezier aan beleeft, ga je je gedrag veranderen. Denk maar aan mensen die te dun zijn of juist te dik; mensen die roken of veel te veel drinken… veranderen doe je pas op het moment dat jij daaraan toe bent en niet eerder.

Je signalen die jouw gedrag sturen, kiezen ook het liefst olifantenpaadjes in jouw hoofd en hoe vaker je erover loopt, hoe steviger de grond, hoe dieper het spoor. Dat verandert niet gauw meer. Pas als jij ervoor kiest een andere route te lopen, ontstaan andere paadjes. Dat oude paadje blijft bestaan, maar als je het niet meer gebruikt, zal het langzaamaan verdwijnen, zullen de grassprietjes weer het kale paadje van groen voorzien.

En hoe ik op dit onderwerp kom? Een paar weken geleden heb ik het nieuwe boekje van Loesje gekocht: “Ik wil best wel wat leren, maar ik ben geen dom sponsje”. Daar vond ik dit:

Waar een wil is
Is een weg
En als er geen weg is
Zijn er altijd wel
Een paar stenen
Om er eentje
Aan te leggen
En anders wordt het
Maar een olifantenpaadje
Loesje

Meer lezen en bekijken:
Olifantenpaadjes van Jan-Dirk van der Burg.
En dit zag ik in 2011: De wereld draait door over Olifantenpaadjes met hetzelfde beeldmateriaal uit 1977. Het filmpje is te bekijken op de eerste link.