Onmacht… en verder

Wat een afschuwelijk gevoel: onmacht. Dat is nu toch even het enige woord dat al de hele week door mijn hoofd galmt en vanaf gister helemaal. Ik heb gehoord, dat de breuken in mijn arm goed helen en dat het er goed uit ziet, maar… nog niet helemaal!  Over 6 weken terug komen voor de volgende foto, om te bekijken of alles dan wel goed aan elkaar zit. Wel verder gaan met bewegen, maar nog steeds voorzichtig en zeker nog geduld hebben. Nog zeker 6 weken, dat ik niet zelfstandig ben en nog te weinig mag. Pas dan bekijken of ik weer alles mag en kan. Daarom even klagen en dan … weer verder! (en als je de klachten wilt overslaan, ga direct door naar de roze zinnen 🙂)

Ik weet heus wel dat ik alles onder controle wil hebben, dat ik zelf invloed wil hebben, over wanneer ik weer kan gaan doen en laten wat ik wil. Ik wil het zelf doen, ik wil…, ik wil…, ik wil. En daarbij ben ik ook nog een perfectionist, het moet gewoon helemaal kloppen. Maar met deze breuk duurt het steeds langer dan ik verwacht en ben ik dus niet in control. Al 10 weken onmacht…

Op sommige dagen heb ik zoveel steken en pijn, dat het invloed heeft op mijn bewegingen en vooral op mijn nachtrust. Dan ben ik ’s nachts wakker en moet echt overeind gaan zitten. Meestal met als resultaat dat ik beneden op de bank ga zitten met een kop thee en een banaan, een spelletje doe op mijn telefoon en met een ice pack de pijn bestrijd. Zodat ik na een uur of anderhalf weer echt moe ben en weer kan gaan slapen.

Ik ben eigenlijk helemaal niet voor medicijnen, dus paracetamol en ibuprofen gebruikte ik zo goed als nooit, tot nu toe dus. Want ik red het niet zonder en ook dat vind ik heel naar. Ik wil de pijn onder controle hebben, maar langzaam leg ik me erbij neer: dat kan af en toe niet anders dan met paracetamol en heel soms met ibuprofen.

Vorige week maandag was ik op mijn werk en daar moest ik dus duidelijk maken, dat het echt nog niet gaat, dat ik nog niet voor de klas kan staan, omdat ik elk uur goede bewegingen moet maken en moet letten op mijn houding. Dat kost voor mezelf zo veel energie en concentratie, dat 28 (nieuwe) kinderen lesgeven nog niet gaat. Ik vind het vreselijk, want ik wil niets liever dan voor de klas.  Dat doe ik al 25 jaar heel graag…

Ik ben mijn grenzen al een paar keer keihard tegengekomen. Tijdens de studiedag, toen ik het team begeleidde bij ‘Begrijpend lezen’. Na deze middag van 3 uurtjes kwam ik thuis, viel meteen in slaap op de bank en was de 3 dagen erna volledig uitgeteld. Alles stijf en alles pijnlijk… veel te lang dezelfde houding aangehouden en te weinig bewegingen en/of oefeningen gedaan. Zo ook na een feestje van een vriend, waar ik zo graag wilde blijven. Maar ook daar was het toch al snel op en had ik ook daarna 3 dagen last van van alles. En helaas ook na mijn feestje van vorige week…

Onmacht ook thuis, want het huishouden loopt natuurlijk ook niet helemaal zoals ik wel zou willen. In mijn mannenhuishouden blijft het lastig om zonder vragen een schone badkamer, gevouwen was of een gestofzuigd huis voor elkaar te krijgen. Ik ben blij met mijn mannen, ze doen heel veel, maar ik heb er zelf last van, dat ik meer wil (en vooral zelf wil doen natuurlijk).

Maar goed, ik moest dit even kwijt, teleurstellingen zijn niet makkelijk. Ik schrijf het graag van me af. Dus ik moet nu toch verder en #hoedan:

• Elke dag verdeel ik in ‘uurtjes’: een uur lezen, een uur een spelletje, een uur fotoboek maken, een uur kleuren en bijvoorbeeld een uur slapen. En na elk uurtje doe ik weer mijn arm-, schouder-, elleboog- en polsbewegingen, zodat ik over 6 weken ook weer verder op weg ben met mijn herstel.
• Verder aan mijn gigantisch grote kleurplaat met bloemen en vlinders. Ik heb er dus nog zeeën van tijd voor om hem helemaal te mogen kleuren…
• Ik kan nu verder fotoboeken gaan maken voor mijn jongens…
• Dan ga ik nu toch maar beginnen in het boek ‘Ik ben pelgrim’; het ligt al een half jaar in de kamer…
• Ik kan verder gaan aan de laatste stukjes van iets wat ik aan het haken was in de vorige winter…
• Ik bekijk elke week wat ik wel kan doen op school, want gelukkig heb ik meer taken, die wel uitvoerbaar zijn.
• Schrijf ik elke dag in mijn schrift weer op, waar ik dankbaar voor ben en wat me nu wel weer lukt. Ik heb genoeg om dankbaar voor te zijn…
• … en houd ik vooral in gedachten, dat dit herstel toch makkelijker is, dan het overwinnen van de ziekte, die een paar van mijn vriendinnen bezig houden. Dan is dit niets in verhouding tot jarenlang medicijnen en bestralingen.

Dit plaatje hieronder vond ik vorige week op Instagram. Ik had de boodschap net even nodig.
Ook wat voor jou?